เรื่องการไปเที่ยวในมุมมองของผมนั้น เคยเขียนไปแล้วรอบนึง
ใน https://natthapoldiary.wordpress.com/2015/05/12/5th-journey-is-a-type-of-learning/
ตอนนั้นได้มีโอกาสไปทำงาน(พร้อมเที่ยว) ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา ได้เห็นมุมมองที่แตกต่าง จากคนแปลกถิ่นอย่างเรา
และ เมื่อสุดสัปดห์ที่ผ่านมา (แค่สองวัน) ก็ยังมีโอกาสลงไปเที่ยวภาคใต้ ที่จังหวัด สงขลา อีกด้วย เป็นการท่องเที่ยวที่ค่อนข้างเร่งรีบ เนื่องจากมีเวลาไปแค่ 2 คืน 1 วันเท่านั้น (คุณอ่านไม่ผิดหรอกครับ) เพราะเดินทางออกจากดอนเมือง ทุ่มกว่า ไปถึงหาดใหญ่ก็ปาเข้าไป 3 ทุ่มครึ่งแล้ว ไหนจะต้องนั่งรถต่อไป ตัวเมืองสงขลาอีก ขากลับ ก็กลับเที่ยวเช้าตรู่ ต้องออกจากโรงแรม 6 โมงเช้า เครื่องออก 7 โมงกว่า รวมๆแล้วก็ประมาณ 1 วัน 2 คืน พอดิบพอดี 5555
ประเด็นที่จะมาเล่าให้ฟัง ไม่ใช่เรื่องว่าผมไปเที่ยวมาสนุกมั้ย (555555) เนื่องจากในทริปนี้ มีน้องสาวที่น่ารักอาสาเป็นไกด์ พาไปเที่ยว (จริงๆแล้ว น้องเขากลับไปเยี่ยมพ่อแม่ในวันสุดสัปดาห์ ไอเราก็ขอติดตามไปด้วย หวังว่าไปในที่แปลกถิ่น มีคนรู้ทางก็อุ่นใจ 5555) และสิ่งหนึ่งที่ผมอยากจะไป อาจจะไม่ใช่สถานที่ ที่ต้องไป แต่ผมก็บอกเขาให้พาไปที่มหาลัยที่น้องเขาเคยเรียนหน่อย ก็คือที่ มอ ออ หรือ มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ (หาดใหญ่)
ตอนแรกก็นั่งเถียงกันอยู่พักนึง เพราะน้องเขาไม่เห็นความจำเป็นที่จะต้องขับรถกว่า 45 นาที ย้อนกลับไปหาดใหญ่ เพื่อดูแค่มหาลัย แต่เราก็ยืนยันว่าอยากจะไปให้ได้ เหตุผลของผมที่อยากจะไปดู ผมเป็นคนที่เวลาคุยอะไรแล้วเรานึกภาพไม่ออก เวลาคุยมันจะไม่สนุก เวลาน้องเขาพูดถึง มอ ออ เราก็นึกไม่ออกว่าเป็นยังไง รู้แค่ว่า เป็นมหาลัยใหญ่ประจำภาคใต้นะ (ถ้ามีโอกาสก็อยากจะไป มหาลัยขอนแก่น เหมือนกัน) ถ้านึกบรรยกาศไม่ออก เล่าเรื่องยังไงก็ไม่มันส์จริงมั้ยครับ 5555
การเดินทางไปมหาลัยของเรา กลับเป็นการย้อนความหลัง เหมือนนั่ง Time machine ย้อนเวลากลับไปในช่วงที่น้องเขายังเรียนอยู่ เราจะสังเกตแววตา และความภูมิใจ ในเรื่องราวเล็กๆน้อยๆ ในซอยนี้ ในสอกนั้น ที่ลานนู้น เขาเคยมีกิจกรรมอะไร เพื่อนคนไหนทำอะไรตลกๆที่นั้น มันทำให้เรารู้สึกว่า น้องเขาเหมือนได้หลุดเข้าไปในโลกแห่งความทรงจำ โดยยังคงนำพาเราไป ในมุมมองบุคคลที่สาม เล่าเรื่องราวแสนสนุกในช่วงชีวิตนักศึกษา
ระหว่างที่น้องเขาเล่าถึงสถานที่ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น หอพักที่เคยอยู่ ลานกิจกรรมที่วันสุดท้ายมาโพสท่าถ่ายรูปกับเพื่อนๆตอนรับปริญญา ทำให้ผมคิดถึงอดีตของตัวเองเช่นกัน ถ้ามีใครชวนผมให้ไปในที่ ที่ผมคุ้นเคยในอดีต (ในสถานที่ ที่ไม่ได้กลับไปนานแล้ว) ผมเชื่อว่าตัวเอง ก็คงเล่าเรื่องราวความหลังต่างๆและพูดไม่หยุดเช่นกัน (และคิดว่าจะพูดมากกว่าน้องเขาด้วยซ้ำ 555)
การได้กลับไปเที่ยวในที่ ที่เราคุ้นเคยนั้น ยิ่งถ้าเรากลับไปกับคนที่เราเคยใช้เวลาช่วงหนึ่งด้วยกัน ผมเชื่อและรู้สึกได้เลยว่า การเล่าเรื่อง ที่เราทุกคนก็รู้กันอยู่แล้ว (ก็แน่หละ ก็ผ่านมาด้วยกันนิ) จะสามารถสร้างความสุขได้อย่างมหาศาล โต๊ะประจำที่ชอบนั่งเวลาทานอาหารเที่ยง วงเวียนที่ออกไปวิ่งทุกเย็นตอนเป็นนักศึกษา ใต้อาคารเรียนที่ต้องมานั่งทำกิจกรรมกับเพื่อนจนดึกดื่น หอพักที่เรามักจะแอบปีนเข้าไปหาเพื่อน ความสุขที่แทบไม่ต้องเสียสตางค์มันช่างยอดเยี่ยมจริงๆ คุณว่ามั้ย?
หาเวลาซักวัน กลับไปที่ ที่เราคุ้นเคย
ย้อนเวลากลับไปยังอดีต ไปพบเจอกับผู้คน และความทรงจำที่สวยงาม
Natthapol Diary - Official blog of Natthapol Cholavit 
ใส่ความเห็น