Natthapol Diary – Official blog of Natthapol Cholavit

ถึงแล้วคร้าบบบบบ ลอนดอนครั้งแรกในชีวิต

ในที่สุดก็ถึงซักที 12 ชั่วโมง ที่จะว่าสั้นก็สั้น แต่จะว่ายาวก็ยาว ผ่านไปแล้ว 1 วัน กับการใช้ชีวิตอยู่ลอนดอน

ขอเริ่มต้นเล่าเรื่องตั้งแต่สนามบินเลยและกัน ด้วยความประมาทและคิดว่าตัวเองเดินทางบ่อยไม่น่าจะมีปัญหา การจัดกระเป๋าและเตรียมตัวผ่านไปด้วยดี ดูเหมือนไม่มีปัญหา จนกระทั้ง ยกกระเป๋าขึ้นช่างที่ Counter การบินไทย ตัว H

ใบแรก 22 ใบที่สอง 24 ไม่ได้สนใจอะไรเพราะยังไงเราก็ได้ 30 กิโลอยู่แล้วชิวๆ

กราวด์ : ขอโทษนะคะผู้โดยสาร ทางสายการบินจำกัดน้ำหนักให้แค่ 30 กิโลนะคะ

ผม : อ๋อครับ ไม่เกินนะครับ รวมกันแค่ 46 เอง (ยังไม่สนใจ หันไปคุยกับที่บ้านต่อ)

กราวด์ : ไม่ใช่คะ ตอนนี้สำภาระ ผู้โดยสารเกินมา 16 กิโลนะคะ

ผม : อ้าว! ไม่ใช่ใบละ 30 กิโลหรอครับ

กราวด์ : จะกี่ใบก็ได้คะ แต่รวมกันไม่เกิน 30 กิโล ต่อ ท่านคะ

พระเจ้า! ยังไม่ทันได้ไปก็งานเข้าแล้วครับ สภาพตอนนั้นนี้เปิดกระเป๋า เอาของออกให้ไว ถามว่าอายมั้ย ผมไม่ค่อยอายนะ แทบไม่สนใจเลยด้วยซ้ำว่าใครจะมอง แต่แบบ เข้าใจปะ เตรียมของมาร่วมเดือน คิดแล้วคิดอีก พอจะเอาอะไรออกมันทำใจยากสุดๆเลยนะ ไหนจะเสื้อผ้า อุปกรณ์ทำอาหาร เครื่องปรุง หนังสือเล่มโปรด โอ๊ย เอาอันไหนออกดีละทีนี้

หลังจากขึ้นเขียง เอ่ย! ขึ้นตาชั่ง ไป 3 รอบ กราวด์ก็เลยใจอ่อน รอบที่ 4 ชั่งได้ 34.4 กิโล กราวด์ก็บอกว่า โอเคแล้วคะ ไม่เป็นไร โอ้! กว่าจะผ่านมาได้ เหงื่อไหลเต็มหลัง พ่อแม่นี้ยืนอึ้งไปเลย

เมื่อบอกลา ครอบครัวและเพื่อนพ้องเสร็จ ก็ถึงเวลาออกเดินทาง เดินเข้าด้านตรวจคนเข้าเมือง ในค่ำวันพฤหัส เวลา 5 ทุ่ม นิดหน่อย

ไฟล์ที่ใช้ในการเดินทางในครั้งนี้คือ TG910 ออกเวลา 1:10 ของเช้าวันศุกร์ที่ 3 กรกฎาคม 2558 และถึงลอนดอน ประมาณ 7:30 ในวันเดียวกัน

เอาละ! ถึงเวลาขึ้นเครื่องแล้ว

หลังจากนั่งรอหน้า Gate C7 อยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงก็ได้ขึ้นเครื่องซักที ไม่รู้โชคดี หรือโชคร้าย เลือกที่นั่งริมทางเดิน เพราะเป็นคนขายาว จะได้ยีดขา หรือลุกขึ้นยืดเส้นยืดสายได้สะดวก แต่สองที่นั่งด้านใน  เป็นแม่ลูกคู่นึง ซึ่งลูกอายุเพียง ขวบครึ่งเท่านั้น น้องเป็นเด็กผู้หญิงชื่อ เรย่า (ไม่รู้เขียนถูกรึป่าว) เป็นลูกครึ่งอังกฤษไทย แม่พากลับมาเยื่ยมญาติและกำลังเดินทางกลับบ้านที่ประเทศอังกฤษ เด็กน้อยลูกครึ่งน่ารักน่าชัง แต่เวลางอแงนี้ สุดๆไปเลย จังหวะที่เรากำลังนอนหลับสนิท น้องแกคงหิวนม หรืออะไรไม่ทราบ ตื่นขึ้นมาแผดเสียง เต็มเส้น ผมนี้ถึงกับตกใจตื่น (และชื่อว่าทั้ง cabin นั้น คงตื่นกันหมด) หลังจากคุณแม่ ใช้เวลาสงบสติน้องเรย่าซักพัก เราก็หลับไปอีกรอบโดยไม่รู้ตัว

ฮึ้ย! สะดุงตื่นมาอีกครั้ง จากแรงถีบ ขาคู่ ของน้องเรย่าเต็มแรง ตกใจหมด ใจนึงก็หัวเราะในความไร้เดียงสา อีกใจก็หงุดหงิด พรุ่งนี้เราต้องเดินเที่ยวลอนดอนทั้งวันนะเฟ้ย! เดียวก็ไม่ไหวพอดี

12 ชั่วโมงที่หลับๆตื่นๆ ก็ผ่านไปด้วยดี จริงๆมีเด็กเล็กๆนั่งอยู่ข้างๆก็ดีเหมือนกันนะ เวลาเล่นกับน้องเขา มันก็ทำให้เราหายคิดถึงบ้านไปบ้าง

ถึงแล้ว ลอนดอน! ยังพูดกับตัวเองทุกครั้งขนาดเดินๆอยู่ในเมือง ไม่น่าเชื่อว่าในที่สุดก็มาถึง

เตือนตัวเองบ่อยๆ ว่านี้ไม่ใช่ฝันไป ถ้าเกิดตื่นมา แล้วตัวเองยังอยู่บนที่นอน เหมือนในหนัง fantasy นี้คงเซงแย่

เริ่มออกเดินทางวันที่ 2 แล้ว เดียวกลับมาเล่าเรื่องวันแรกให้ฟังและกันนะ

มีเรื่องราวมากมาย เกิดขึ้นระหว่างการเดินทางและการไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษ
สามารถติดตามเพิ่มเติมได้ที่ https://natthapoldiary.wordpress.com
ขอบคุณครับ 🙂